Als iedereen begon te lopen, stond Marley juist stil

Eigenlijk was het heel grappig. Maar tegelijkertijd: ook wel lastig. De dertienjarige ezel Marley had geleerd om stil te staan als iemand iets van hem verlangde. ‘Kijk mij eens braaf zijn’, zal hij gedacht hebben. Dat is niet altijd handig…

Het verplaatsen van de ezels naar verschillende velden en pleinen is onderdeel van de dagelijkse routine op onze opvangboerderijen. Bijvoorbeeld omdat er schoongemaakt moet worden. Dan strooien de verzorger wat voer de goede kant op waarna de ezels vanzelf in beweging komen. Ja, behalve Marley. Want die bleef staan. Ze wilden toch wat van hem? ‘Ik doe het zo toch goed?’ Nee!

Want terwijl de andere ezels dan allang op pad waren, bleef Marley waar hij was. Met als gevolg dat de verzorgers hem nog maar weer eens aaiden en paaiden met wat voer. En Marley helemaal niet meer in beweging was te krijgen. Want: wat een fijne beloning! Dit hield de boel wel erg op.



Hier moest onze gedragstherapeut Kerry Layton-Hill aan te pas komen. Die had goede ervaringen met een trainingstechniek gericht op positieve bekrachtiging. Dan leer je een ezel te belonen voor heel ander gedrag. Kerry bedacht ‘de truc met de deksel’ - van een voorraaddoos in dit geval. Samen met verzorgster Danni moedigde ze Marley aan de deksel met zijn neus aan te raken. Hij mocht verder gewoon stil blijven staan. Dan volgde de beloning, het aaien, een lekkere wortel.

Geleidelijk aan – we zijn dan echt al dágen verder - ging de deksel wat naar achteren. Marley moest dan wel een stap naar voren doen om het ding aan te raken en beloond te worden. En nog een stap. En nog een. Ook tijdens de groepsverplaatsingen kreeg Marley de deksel voor zijn neus. Aanraken, aandacht krijgen… maar ondertussen dan wel al wat stappen hebben gezet.

Elke dag gaat het nu beter. Natuurlijk valt Marley nog wel eens terug in zijn oude gedrag. Maar hij weet steeds beter dat er nu een beloning volgt als hij loopt. Het gaat – letterlijk – de goede kant op!